Eind jaren negentig raakte ik enorm geïnspireerd door wereldgroepen als Stomp en Cirque du Soleil. Bij de eerste stond percussie centraal, maar uitgewerkt in een spannende theatrale setting: van heel klein intiem met luciferdoosjes, via bijvoorbeeld een virtuoos bezemnummer tot en met gigantisch geweld op olievaten en metalen schilden. Bij de tweede lag het accent meer op acrobatiek, dans en installaties, maar met muziek nog steeds in een krachtige rol.

Zoiets wilde ik ook maar dan in een nieuwe opzet namelijk met als beperkend uitgangspunt: enkel het lichaam als instrument. Dus geen tekst, geen gebruik van instrumenten of voorwerpen, hooguit de vloer om op te stampen. Toen ik de muziek hiervoor begon te schrijven opende zich een nieuwe wereld want wat is dan allemaal mogelijk? Uiteraard blijft de stem het belangrijkste melodie-instrument. (maar niet het enige; al eens een getrommelde melodie op een geopende holle mond gehoord?). Verder werd tijdens het zingen subtiel de adamsappel of krachtig de rug van de buurvrouw beklopt, handen als filters voor de mond gehouden, en sissende, hijgende ruisen aan de tonen toegevoegd. Gelijktijdig werden de veelstemmige zangpartijen ondersteund met borstklopperij, handgeklap, stampvoeten, wrijven, vingerknippen, mondploppen enz. Dat alles gegoten in een strakke theatervorm met plaats voor mimiek, gebaar, choreografie, kleur, kleding en prachtige geschilderde decors.

Dat was ‘Muziektheatergroep Boddie’ die tussen ’99 en 2004 diverse voorstellingen in de Limburgse theaters verzorgde. Een heel rijke en boeiende periode.

Mooiste erfenis: ik vond er de vrouw van mijn leven.