Een boek met nu en dan een filosofische/esoterische beschouwing, die je aanspreekt of niet. Enkele zinnen zijn complex geformuleerd, maar ijzersterk is vooral de beschrijving van de destructieve relatie tussen de hoofdpersoon Omni( naam is goed gevonden) en zijn eerste partner Aukje. De zoektocht door de hoofdpersoon naar zijn kinderen en de behoefte om zijn kant van het verhaal te vertellen, is zodanig beschreven dat je gaat meevoelen met Omni. Het symbool van de crux is is voor meerdere uitleg vatbaar, maar heeft, volgens mij als lezer, ook te maken met de doorwerking van deze relatie naar de twee dochters toe. Ouderschap is beslist niet vrijblijvend. Een boek dat het verdient om gelezen te worden.

Jo Zaad

Ik heb met veel leesplezier het boek gelezen. De rijke taal en de prachtige natuurbeschrijvingen maakten mij blij. Zo mooi passend bij de mijmeringen van de hoofdpersoon Omni.
De relatie met zijn bizarre kanten maakt het boek spannend en gevoelig. Ook het jaren zeventig/tachtig tijdsbeeld is mooi verwoord. Dit alles met een verrassend einde.
En wat een prachtige cover heeft het boek.

Karin Elfrink

CRUX is een indringende en ontroerende familietragedie, die zich afspeelt in Zuid-Limburg.

Het boek gaat over obsessive liefde met sociale, psychologische en culturele aspekten, die scherp, boeiend en interessant beschreven zijn. Het geheel speelt zich af tegen een achtergrond van het glooiende Limburgse heuvelland en hoewel de gemoedelijke zachte G de toon zet wordt de handeling vlijmscherp neergezet. Een aanrader en een uitdaging voor elke liefhebber van een complex maar spannend verhaal.

Elke Kluyskens

Een meeslepend verhaal rond een relatie die strandt, met dramatische gevolgen voor de betrokkenen en hun kinderen/omgeving. In een „lichte” stijl en geloofwaardig opgetekend, met humor en goede dialogen.. De beschrijving van de woongroep in de jaren 70/80 vermijdt knap zowel de idylle als de persiflage. De nasleep van die jaren en het dilemma voor hoofdpersoon Omni (zichzelf rechtvaardigen en zijn -van hem vervreemde- kinderen een waarheid opdringen die hun wereld een tweede keer op zijn kop zet, of zich daarvan onthouden): het wordt mooi en overtuigend neergezet.

Jérôme Smeets

Dat deze roman een mooi en herkenbaar tijdsbeeld neerzet van de jaren zeventig is al door meer lezers belicht. Door alleen dat te benadrukken doe je deze roman tekort. Het is niet minder dan een bildungsroman met een uiteindelijk behoorlijk heftige thematiek, namelijk het verdriet om ontzegd ouderschap.
Michel Erens slaagt erin deze thematiek op tragikomische wijze voor de lezer invoelbaar te maken. De soms absurdistische gebeurtenissen die daarbij horen zijn in deze context volkomen geloofwaardig. Ik denk daarbij bijvoorbeeld aan de wanhoopsdaad op de Waalbrug; op zich heel tragisch, maar door de interventie van een maatschappelijk werker ook erg grappig.
De roman weet de aandacht van de lezer vast te houden. Dat is te danken aan de verhaallijn en de ontwikkeling van de hoofdpersoon, maar ook door een reeks van voorvallen en gebeurtenissen die elk op zich een kort verhaal vormen. Zeker, deze roman had een stuk korter kunnen zijn, maar dan had de lezer niet kunnen genieten van de details die elk op zich al de moeite van het lezen waard zijn.
Erens’ stijl zal voor sommige lezers misschien wat maniëristisch zijn. Zijn liefde voor het detail uit zich ook in een zeer schilderende schrijfstijl. Haast ieder zelfstandig naamwoord wordt voorzien van een adjectief, een bijzin of een metafoor. Maar dat went en het levert ook een aantal originele vondsten op.
Een schrijversdebuut kun je deze roman eigenlijk niet noemen. Er gaan tien jaren schrijverschap aan de publicatie vooraf en dat is te zien. De schrijver heeft de benodigde afstand kunnen nemen van de materie om er goed over te kunnen vertellen, zonder dat dat ten koste gaat van zijn betrokkenheid.

Henk Münstermann

Boek gelezen.
Wat een verhaal. Ben onder de indruk en ook ontroerd!
Mooi tijdsbeeld. Zodanig geschreven dat je met de hoofdpersoon meeleeft.
Chapeau !!

Jan Servais